با محمود احمدی نژاد هم همین برخورد می‌شد؟
شاید این رویه که برخی مسائل، طرز تلقی‌ها، دلایل پشت پرده برای برخی کارها و سرانجام برخی زد‌و‌بندهای سیاسی باید پس از مدتی رو شود و در نتیجه ابعاد برخی موضوعات پس از آن که دیگر کار از کار گذشت، بررسی شود، تقریبا تبدیل به یک رویه عادی می‌شود و چه بسا این رویه عادی می‌رود تا نهادینه نیز شود…
به تدریج ابعاد قضیه شفاف‌تر می‌شود. مسائل بیشتری رو شده و می‌توان موضوع را از زاویه‌ای جدید نگاه کرد. این همه به یک پرسش منجر می‌شود و آن این که آیا اگر امروز محمود احمدی نژاد این سخنان را می‌گفت، با وی همین گونه برخورد می‌شد؟!
به گزارش «تابناک»، شاید این رویه که برخی مسائل، طرز تلقی‌ها، دلایل پشت پرده برای برخی کارها و سرانجام برخی زد‌و‌بندهای سیاسی باید پس از مدتی رو شود و در نتیجه ابعاد برخی موضوعات پس از آن که دیگر کار از کار گذشت، بررسی شود، تقریبا تبدیل به یک رویه عادی می‌شود و چه بسا این رویه عادی می‌رود تا نهادینه نیز شود.
این مسأله هرچند از خرد و کلان رفتارهای امروز را در بر دارد، به ویژه در ابعاد بزرگ‌تر خود را بهتر و دقیق‌تر نشان می‌دهد. داستان استاندارد دوگانه و برخورد مجلس با دو دولت با رویه‌های متفاوت نیز از همین دست است.
معضل بودجه ۹۲ همچنان مورد بحث و بررسی است و دولت جدید از هیچ تلاشی برای اصلاح بودجه ۹۲ و جبران کسری‌های «گنجانده شده» در آن فروگذار نمی‌کند؛ از مصاحبه وزرا در رسانه ملی تا تک جملات رئیس جمهور و دیگر مسئولان دولت جدید پیرامون عدم تحقق درآمدهای بودجه.
راستی گفتیم «کسری بودجه گنجانده شده»؟! شاید بتوان با جرأت این عبارت را در خصوص کسری بودجه سال ۹۲ به کار برد، زیرا همان گونه که گفته شد، اکنون ابعاد چگونگی بسته شدن بودجه سال ۹۲ در مجلس شورای اسلامی ـ بنا به همان رویه‌ای که از آن سخن رفت ـ به تدریج شفاف‌تر و دقیق‌تر می‌شود.
امروز حسین حاجی، عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس، نکته جدیدی درباره کسری بودجه سال ۹۲ و اقدامات برخی نمایندگان در جریان تصویب بودجه بیان یا بهتر است بگوییم افشا نموده است.
وی گفته: در لایحه بودجه امسال، دولت درآمد ۱۶۶ هزار میلیارد تومانی را پیش بینی کرده بود که مجلس بنا بر یکسری نکات، این عدد را بر خلاف مخالفت‌های دولت به ۲۳۶ هزار میلیارد تومان رساند.
تا همین جا باید دقت کرد که فاصله این دو عدد ۷۰ هزار میلیارد تومان است و این همان عددی است که جهانگیری و بهروز مرادی از تحقق نیافتن درآمدهای بودجه پیشتر آن را ذکر کرده بودند.
اما این نکاتی که تاجی از آن سخن می‌گوید، چیست؟!
وی ادامه داد: مجلس همه اعداد احتمالی را که دولت در لایحه دیده بود، قطعی کرد و درآمدهای دولت ناشی از چنین دیدگاهی بود که افزایش چشمگیری یافت.
اما پرسش اصلی که حاجی به آن پاسخ داده، این است که چرا نمایندگان چنین کاری کرده‌اند؟
وی توضیح می‌دهد: در کمیسیون برنامه و بودجه، بسیاری از نمایندگان دیدگاه‌های سیاسی خود را در تصمیم‌گیری‌ها دخالت می‌دادند و از این جهت، ناهمگونی‌هایی را در این قانون می‌بینیم. اکنون نمایندگان به نوعی دارند با دولت مراعات و به اشتباه در برابر برخی پیش‌بینی‌ها سکوت می‌کنند، در حالی که اگر دولت گذشته بود، بلافاصله واکنش نشان می‌دادند.
البته سخنان حسین حاجی، بیانگر نکاتی است که پیش از این بسیاری آن را می‌دانستند ولی آشکارا بر زبان نمی‌آمد.
هنگامی که محمود احمدی‌نژاد در نامه ابلاغ بودجه به همین موارد اشکال در بودجه ۹۲ که منجر به کسری بودجه می‌شود، اعتراض کرد، نامه اعتراضی وی در روزنامه رسمی کشور سانسور شد. همچنین در حالی که مسئولان دولت قبلی از اشکالات بودجه ۹۲ سخن می‌گفتند، کسی به حرف آن‌ها توجهی نمی‌کرد و چوب دیرکرد در ارائه لایحه بودجه بالای سر دولت قبل بود و هیچ کس به این نکته توجهی نمی‌کند که مجلسی که آن بودجه را بست و تصویب کرد، همین مجلس بود و نمایندگانش همین نمایندگان. آن زمان لایحه بودجه احمدی‌نژاد «اصلاح» شد تا قانون شود؛ بنابراین، اکنون نیز باید قانون مجلس «اصلاح» شود تا اجرایی باشد؛ اما این کجا و آن کجا!
سخن بر سر استاندارد دو گانه و برخورد متفاوت است. بی‌گمان، با این شرایطی که از آن سخن می‌رود، بودجه ۹۲ مشکلات اساسی دارد و آن گونه که تاجی گفته است، شاید رقم کسر بودجه از ۵۰ هزار میلیارد هم بیشتر باشد. در نتیجه، اصلاح بودجه ۹۲ ضروری است و دولت جدید برای حل و فصل مشکلات بودجه باید حتما متمم ارائه کند.
اما سخن بر سر همان رویه است؛ رویه رو شدن مسائل و دلایل پس از گذشتن کار از کار. طبیعتا امروز نه محمود احمدی نژادی هست و نه دولت دهم، ولی اگر امروز حرف اصلاح بودجه از سوی محمود احمدی‌نژاد یا معاونین وی به زبان می‌آمد، با همین برخورد از سوی مجلس روبه‌رو بودیم؟ یا اساسا مشکل از جای دیگری است؟
